Συνέντευξη στο Inside Story με τον Λουκά Βελιδάκη
Για τον Βασίλη Αποστολόπουλο, επικεφαλής της ανεξάρτητης φιλελεύθερης φοιτητικής παράταξης «ΠάΝΚΣ», δεν ήταν πρωτοφανές να δει το πρόσωπο του σε αφίσα εντός του Πανεπιστημίου. Από τη στιγμή που ήρθε –πριν από έξι χρόνια– στην Αθήνα για να σπουδάσει στη σχολή Ναυπηγών-Μηχανικών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής (ΠΑΔΑ) και αποφάσισε να αντιδράσει σε αυτά που θεώρησε τα κακώς κείμενα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η διαδρομή που άνοιγε μπροστά του έμοιαζε γεμάτη εμπόδια και απειλές. Στις 12 Μαΐου είδε εκ νέου το πρόσωπο του σε αφίσα – είχε αναρτηθεί από σχήμα φοιτητών το οποίο μετέχει σε φοιτητική παράταξη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
Ο κ. Αποστολόπουλος –όπως κατήγγειλεΣτοχοποίησαν φοιτητή στο ΠΑΔΑ | Η Καθημερινή– ζήτησε από τον πρύτανη του ΠΑΔΑ Παναγιώτη Καλδή να κατέβουν οι αφίσες. Ωστόσο σύμφωνα με τον ίδιο, ο πρύτανης του είπε πως «οι απόψεις έχουν και συνέπειες».
Τον συνάντησα ένα απόγευμα σε γνωστό καφέ του Παγκρατίου. Αφού καθίσαμε, έριξε μία ματιά τριγύρω – ίσως από τη συνήθεια να λαμβάνει προφυλάξεις καθώς, όπως είπε, «έχω καμιά 40αρια απειλές, αλλά δεν τις ποστάρω, διότι τις βλέπουν αυτοί που τις φτιάχνουν και χαίρονται».
Την περίοδο που η χώρα έμπαινε στην πανδημία, ο Αποστολόπουλος απέκτησε αναγνωρισιμότητα, εκφράζοντας τις απόψεις του. «Τον Μάρτιο του 2020 με το λόκνταουν, είχαμε μια παρουσία στα ΜΜΕ, στην τηλεόραση, στα σόσιαλ κλπ, και υποστηρίζαμε ότι πρέπει να μπει πανεπιστημιακή αστυνομία, να έχουμε έλεγχο για το ποιος μπαίνει, να λειτουργεί το πειθαρχικό. Γίνεται ας πούμε να είσαι φοιτητής, να είσαι αυτός που έχει χτυπήσει τον πρύτανη, να έχεις ταυτοποιηθεί και να μην έχεις φύγει από το πανεπιστήμιο; Δεν γίνεται τίποτα, είναι Δημόσιο, βαριούνται, δεν θέλουν να έχουν την ευθύνη. Όλα αυτά εμείς ξεκινήσαμε και τα λέγαμε κι αυτό είναι επικίνδυνο, διότι αυτομάτως οι ομάδες που δρουν έτσι τόσα χρόνια ζημιώνονται. Αυτοί εγκληματούν συστηματικά, τραμπουκίζουν, τρομοκρατούν και στοχοποιούν κι εσύ λες ότι πρέπει να σταματήσει αυτό. Είναι απλά το αυτονόητο, το οποίο κανείς όμως δεν έχει πει μέχρι τώρα. Γνώμη μου είναι ότι και η ΔΑΠ έχει αποτύχει τόσα χρόνια γιατί δεν έχει καταφέρει να το επικοινωνήσει. Δεν γίνεται εμείς σε έξι μήνες με έναν χρόνο να έχουμε αναδείξει τόσα περιστατικά βίας στα πανεπιστήμια. Είμαστε μια ομάδα καινούργια, μικρή και ερασιτεχνική και έχουμε καταφέρει να αναδείξουμε τόσα ζητήματα. Και δεν το έχουν καταφέρει οι άλλες παρατάξεις, όχι μόνο η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ και η ΚΝΕ, και οι άλλοι τρώνε ξύλο!». Τι έχει να πει για την πλειοψηφία των φοιτητών, που κοιτά σιωπηλή; «Οι φοιτητές φρικάρουν και γι’ αυτό δεν ασχολείται κανένας με την πολιτική στο πανεπιστήμιο. Βλέπει αυτά τα εξωπραγματικά που συμβαίνουν και διστάζει» μου λέει.
«Είχαμε αρχίσει να βρίσκουμε υποστηρικτές, μας έλεγαν ότι συμφωνούν με αυτά που λέμε, μπορεί να μου είχαν στείλει και δέκα περιστατικά τότε. Εμείς βρίσκαμε τα θύματα και τους βοηθήσαμε να τα βγάλουν στη δημοσιότητα, να βγάλουν φωτογραφίες, να τα στείλουμε στα κανάλια, να βρούμε δημοσιογράφους και να στείλουμε οργανωμένα τις καταγγελίες εκεί που πρέπει. Να βοηθήσουμε τα θύματα να πάνε στον ιατροδικαστή για να μπορούν να αποδείξουν τι έγινε».
Την ίδια περίοδο, ο Βασίλης Αποστολόπουλος μαζί με κάποιους παιδικούς του φίλους πηγαίνει στο Πάρκο Ελευθερίας, δίπλα από το Μέγαρο Μουσικής, όπου τότε –λόγω των κλειστών καταστημάτων– σύχναζαν πολλοί νέοι, με έναν καφέ ή μία μπίρα στο χέρι.
«Οι φίλοι μου να φανταστείς ήταν από το χωριό, άσχετοι με την πολιτική. Εκείνη την ημέρα είχε πορεία και με βλέπουν. Καθόμουν στο γρασίδι, ήταν απόγευμα και σιγά σιγά άρχισαν να μαζεύονται παρέες. Μετά έγιναν μία, συνολικά 40 άτομα σε μία παρέα. Και κάθονταν απέναντι και μας κοιτούσαν, σε απόσταση περίπου 10 μέτρων. Και έρχονται από πάνω μου – το περίμενα ότι θα μου κάνουν ντου και είχα βγάλει το κινητό, ουσιαστικά τους “παγίδευσα”, διότι αν δεν είχα βγάλει βίντεο να τους δείχνω να έρχονται από πάνω μου θα έλεγαν “κοίτα τι έχει προηγηθεί πριν”, τώρα δεν μπορούσαν να πουν κάτι, γιατί τους έβγαλα να με σπρώχνουν και να με βρίζουν και να δείχνω όλο το σκηνικό από την αρχή. Και τότε κι ο τελευταίος που θα το έβλεπε θα καταλάβαινε τι γινόταν. Αυτοί με περικύκλωσαν, έβαλαν μια κοπέλα μπροστά κι έβγαζαν βίντεο. Αυτή είναι η στρατηγική τους. Ήταν πέντε αυτοί που ήρθαν και μετά ένας έκτος, οι δικοί μου δεν σηκώθηκαν γιατί φοβήθηκαν (δεν ήταν συνηθισμένοι σε αυτά). Με έσπρωχναν προς την κοπέλα, αυτή με έβριζε – περίμεναν να πάω στην κοπέλα και να την χτυπήσω, ώστε να με βγάλουν βίντεο και να πουν “κοίτα ο φασίστας ο Αποστολόπουλος”. Δεν ψάρωσα, είχα κρύψει το κινητό στο μανίκι μου – μόλις αντιλήφθηκαν ότι βγάζω βίντεο νευρίασαν κι άρχισαν να με βρίζουν όλο και περισσότερο. Ένας φωνάζει: “βγάζεις βίντεο!”, με το ένα χέρι με έσπρωχναν, με το άλλο έβγαζαν βίντεο και έλεγαν “τι χτυπάς την κοπέλα ρε;”. Έρχεται ακόμα ένας και μου χτυπάει το χέρι, πάει να πάρει το κινητό που έπεσε κάτω, τότε το σηκώνω και τρέχω, πάω προς τη μηχανή και φεύγω. Όλο αυτό ήταν θλιβερό και σοκαριστικό, αυτοί ήταν στην ηλικία μου, είναι από τα ΕΑΑΚ του Φυσικού, που είναι από τους πιο δραστήριους στον χώρο. Τα είχαν μαζί μου διότι είχα διαφορετική άποψη για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Λένε, λοιπόν, “αφού δεν έχω επιχειρήματα να τον αντικρούσω, να τον χτυπήσω”. Με το βίντεο κατάφερα και επικοινώνησα το περιστατικό γιατί δεν θα το ήξερε κανείς». Τον ρωτάω πώς διατήρησε την ψυχραιμία του ώστε να τραβήξει το βίντεο. «Αυτό το περίμενα 1,5 χρόνο, ήξερα ότι θα γίνει. Πίστευα ότι αν δεν κρατηθώ θα χάσω, αν κρατηθώ θα κερδίσω. Το ζύγισα…».
«Αυτοί που μου την έχουν πέσει δεν με ξέρουν προσωπικά, είχαν δει το πρόσωπο μου σε αφίσες. Είμαι σε πολλές αφίσες γενικά. “Ο Αποστολόπουλος είναι ρουφιάνος, είναι σκύλος της ΕΛ.ΑΣ”, γράφουν, ένας μου είχε πει ότι θα με πυροβολήσει. “Ο Αποστολόπουλος είναι ναζιστής, είναι πλυντήριο της κυβέρνησης” – έχουν καλλιτεχνικές ανησυχίες οι συντάκτες…»
Από το 2018 έχω ξεκινήσει μία συνδικαλιστική δράση στο πανεπιστήμιο – δεν ήταν οι ΠάΝΚΣ παλαιότερα, ήταν μία άτυπη ομάδα. Ακόμα κι από αυτό το επίπεδο, στη σχολή μου, έβλεπες ότι όποιος νευρίαζε σε απειλούσε. Ήξερα ότι αν κατεβάσω μία αφίσα της ΔΑΠ και με δει ένας δαπίτης, θα φέρει άλλους δέκα δαπίτες – άρα ό,τι κάνω πρέπει να το κάνω σωστά. Ήξερα πως ό,τι κι αν πω θα έχει κόστος για τη σωματική μου ακεραιότητα. Το 2019 είχαμε κερδίσει μια γενική συνέλευση στη σχολή, η οποία ουσιαστικά ζητούσε να καταργηθεί η αφισοκόλληση. Κερδίσαμε σαρωτικά. Και για ένα διάστημα έβγαζαν τις αφίσες και οι φοιτητές από μόνοι τους, ήταν ταπετσαρία… 5.000 αφίσες σε δύο ορόφους. Τις βγάζαμε μέρα, αυτοί κόλλαγαν τη νύχτα. Ο κόσμος το επικροτούσε. Μια μέρα βγαίνουν από ένα δωμάτιο 20 δαπίτες και λένε «ο Αποστολόπουλος, πιάστε τον!». Και αρχίσαμε να τρέχουμε, με έπιασαν, με τραμπούκισαν, με έβρισαν, με έσπρωχναν. Το ίδιο πράγμα, όταν κατεβάζαμε τις αφίσες, μου είχε πει και η ΚΝΕ. Αν ψάξεις τον νόμο, είναι παράνομο να κολλήσεις αφίσες και δεν είναι παράνομο να τις κατεβάσεις, καθώς θεωρείται ότι είναι απόρριμμα.
Για να σε δείρουν, είναι λίγοι – αυτοί που έχουν μπει σε ένα άλλο μονοπάτι. Σημασία έχουν οι υποστηρικτές τους. Αυτοί που θα έρθουν να σε δείρουν, θα το κάνουν γιατί ξέρουν ότι μπορούν. Γίνεται ένα ψήσιμο προς την αναρχική, κουφοντινική ιδεολογία. Τους κερνάνε καφέ, έχουν καταλάβει χώρους. Για παράδειγμα, αν πας στο φοιτητή και του πεις «να σπάσουμε την κατάληψη τάδε;». Θα σου πει «όχι, γιατί έχει τζάμπα καφέ». Τι κάνουν οι αναρχικοί; Κερνάνε τζάμπα καφέ τον κόσμο και φοιτητές τους υποστηρίζουν, γίνονται φίλοι, θα περάσουν καλά. Από τους 20 που θα έρθουν για καφέ, έναν θα τον τσιμπήσουν, θα τον πάνε στην υποστήριξη της δίκης του συντρόφου τάδε, στην τάδε πορεία. Όλοι αυτό κάνουν, βεβαίως, και η ΔΑΠ και η ΚΝΕ και εμείς ακόμα. Η πρακτική τους δεν είναι παράλογη, γίνεται παράλογη όταν ξεπερνάει τα όρια.
Με έχουν σπρώξει, δεν μου έχουν ρίξει μπουνιά ποτέ. Οι δαπίτες με είχαν κολλήσει στον τοίχο, ήταν δύο που είχαν απομείνει μετά το κυνηγητό, ο ένας μπροστά κι ο άλλος πίσω. Του έριξα μια κλωτσιά, έπεσε κάτι κι άρχισα να τρέχω. Μιλάμε για Κουνγκ Φου καταστάσεις.
Σε βάθος πενταετίας μου έχουν συμβεί πολλά περιστατικά. Την πρώτη φορά είχα φοβηθεί πάρα πολύ… Στο 1ο έτος, πάω στη σχολή να φάω, βλέπω 30 μπάχαλους με μαύρα μέσα στο εστιατόριο της σχολής, και βλέπω ένα παιδάκι στο κουβούκλιο του εστιατορίου να το έχουν κλείσει μέσα οι καθηγητές για να τον προστατεύσουν. Ήταν ένα παιδί μόνο, είχε ίσως ακροδεξιές απόψεις, αλλά δεν τον έλεγες εχθρό της δημοκρατίας, αυτοί ήταν. Τον βλέπω με αίματα στο κεφάλι, τον είχαν χτυπήσει. Και βλέπουν κι εμένα, με βάζουν κάτω και με πλάκωσαν. Μπήκα κι εγώ στο κουβούκλιο για να προστατευτώ, είναι αυτό που δουλεύει ο υπάλληλος του εστιατορίου. Αυτό συνέβη το 2017 – οι άλλοι ήταν απέξω, φώναζαν και απειλούσαν. Τον πήρα τότε αγκαλιά και βγήκαμε έξω, τρέξαμε και μας έβρισαν. Tον πήγα στο νοσοκομείο, τον είχαν χτυπήσει και με σιδερογροθιά.
Είναι φοιτητές, που είτε είναι είτε το έχουν παρατήσει. Είναι ηλικίας 18-28 ετών. Ξέρω ας πούμε έναν που είναι από την Κηφισιά, έχει καινούργιο αυτοκίνητο και έχει βγάλει λεφτά από παράνομα πάρτι. Στις αρχές τα περιστατικά ήταν μεμονωμένα, ήξερα μόνο για το πανεπιστήμιό μου. Μετά, από το 4ο έτος, άρχισα να βλέπω τι γίνεται σε άλλα πανεπιστήμια, είχα αναπτύξει γνωριμίες γιατί υπήρχαν αντίστοιχα περιστατικά κι αλλού – έτσι καταλήξαμε να φτιάξουμε την ΠάΝΚΣ μέσα στην πανδημία.
Πάρα πολύ. Στο 5ο έτος, πέρυσι, μετά το περιστατικό με τον πρύτανη στην ΑΣΟΕΕ δεν μπορούσα να λειτουργήσω καθόλου, ήταν πολλές οι εξελίξεις, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Σε συνδυασμό με τους μπάχαλους που με είχαν στοχοποιήσει ήταν τεράστιο πρόβλημα, δύο εξεταστικές τις έχω κάψει μόνο από την ψυχική κατάσταση που ήμουν. Είχαμε υποστηρίξει τον πρύτανη στην ΑΣΟΕΕ, είχαμε κάνει διαμαρτυρία κατά της βίας κι από τότε ξεκίνησε η στοχοποίηση. Από τότε επηρεάστηκα πολύ, ήμουν σε μια λογική ότι κινδυνεύω.
Δεν είναι κόλαση για όλους και δεν είναι κόλαση για όσους το έχουν συνηθίσει. Αν το συνηθίσεις και το κανονικοποιήσεις είναι όλα μία χαρά. Οι φοιτητές ας πούμε, στην ΑΣΟΕΕ, έλεγαν «εντάξει μωρέ, χτύπησαν τον άλλον, αυτή είναι η ΑΣΟΕΕ» και συνεχίζουν τη ζωή τους, κανονικοποιούν τη βία δηλαδή. Δεν λειτουργώ έτσι, όταν το είδα φρίκαρα. Και δεν είναι μόνο αυτό, είναι και οι σημειώσεις. Όταν ξεκίνησα εγώ, ήταν διότι με νευρίαζαν οι κομματικές παρατάξεις με τις αφίσες και τις σημειώσεις και τα ρουσφέτια. Μετά, αφού είχαμε φτιάξει μια δομή, προέκυψαν και τα υπόλοιπα προβλήματα με τους μπάχαλους. Είχα πάντα μεγάλη υποστήριξη από την οικογένεια μου, δεν μου είπαν ποτέ κάτι, «να προσέχεις, καλά κάνεις…»
Υπάρχει μια «στρατιωτική» περιοχή στη σχολή, που τη φυλάνε κάποιοι «φρουροί», τις πόρτες, τις εισόδους, check points. Πανεπιστημιακή αστυνομία υπάρχει, αλλά δεν είναι η κρατική, είναι η κουφοντινική. Μιλάμε για δομή κανονική. Το Αμφιθέατρο Α, Β και Γ που έχει κάθε μέρα 200 άτομα, έχει κάποιον που φυλάει την πόρτα για να ελέγξει ποιος θα μπει, ή όταν μπούμε να μην αφήσει να κάνει ανακοίνωση ο φοιτητής ή να μην κάνει μάθημα ο καθηγητής. Για μένα έχουν στρατιωτική δομή, μοιάζουν με παραστρατιωτική οργάνωση, έχουν ρόπαλα, κλομπ….
Είναι 2019, κάποιοι στο Αιγάλεω, που ήταν οπαδοί ομάδας είχαν ένα πίτμπουλ με μια αλυσίδα. Κάποιοι αναρχικοί χτυπούσαν έναν δαπίτη που έσκισε μία αφίσα και οι αναρχικοί κατά λάθος πάτησαν την ουρά του σκυλιού, και ένας αναρχικός χτύπησε τον σκύλο. Τότε οι οπαδοί σηκώνονται και τους χτυπάνε αλύπητα. Έφαγαν πολύ ξύλο. Έφυγαν αυτοί οι πέντε αναρχικοί και αδειάζει το πανεπιστήμιο, βγάζει ανακοίνωση η πρυτανεία, λέγοντας «για ακαδημαϊκούς λόγους διακοπή μαθημάτων», μέσα στον κεντρικό διάδρομο του πανεπιστημίου αυτό. Είχαν έρθει 20 μηχανάκια από τους οπαδούς, άλλα 15 από τους αναρχικούς και πήγαν στο πανεπιστήμιο και έπαιζαν ξύλο επί μία ώρα, έσπασαν τζαμαρίες, αίματα παντού, είχαν ρίξει καπνογόνα, έμπαινες μέσα στο πανεπιστήμιο και ήταν σαν να είχες πάει στον πόλεμο. Τα όπλα αυτά, ρόπαλα κλπ, τα κρύβουν μέσα στο πανεπιστήμιο. Η αστυνομία ήρθε αλλά δεν μπήκε μέσα….
Άλλο: Νοέμβριος του 2021. Έχω πάει για μάθημα φορώντας μάσκα. Συνήθως δεν την βγάζω, αλλά εκείνη την ημέρα την έβγαλα. Βλέπω τέσσερις τύπους να έρχονται καταπάνω μου. Μου λένε «εσύ είσαι ο Αποστολόπουλος!», τους απαντώ: «Όχι, ποιος είναι ο Αποστολόπουλος;». Επέμεναν και βγάζουν ένα κινητό κι αρχίζουν να κοιτάνε αν είμαι εγώ ο Αποστολόπουλος. Με τα πολλά, τους πείθω ότι δεν είμαι ο Αποστολόπουλος… Όλο αυτό στις 12 το μεσημέρι, μέσα στο προαύλιο που ήταν γεμάτο από κόσμο. Κανονικά, με τα πρόσωπα τους, δεν φοβούνται, νομίζουν ότι είναι θεοί. Όταν θέλουν να χτυπήσουν κάποιον, στέλνουν κόσμο από άλλη σχολή, ώστε να μην τους αναγνωρίσεις μετά. Είναι όπως κάνουν οι μαφίες, χτύπημα κανονικό.
Προσωπικά έχω καταφέρει να μην φάω ξύλο, το έχω αποφύγει πολλές φορές. Αλλά το παίρνω προσωπικά. Ό,τι κι αν πίστευα –είτε ήμουν αριστερός, δεξιός ή φιλελεύθερος– αν αυτό που πιστεύω μου λέει κάποιος να μην το λέω, τότε μουλαρώνω, δεν θα με σταματήσει αυτό, κανείς δεν θα μου κλείσει το στόμα για κανέναν λόγο. Γι’ αυτό και αντέχω.
Ένας συνάδελφός μου φοιτητής, πριν από μερικούς μήνες είχε δεχθεί επίθεση και ξυλοδαρμό στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο. Ο Ο.Β. έχει πάει στη Σουηδία με το πρόγραμμα Εράσμους. Μου λέει «δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενος είμαι, πάω στη σχολή όποτε θέλω, βγαίνω, κάνω παρέα, δεν φοβάμαι τίποτα». Στην ΑΣΟΕΕ είχε να πατήσει μήνες μετά τον ξυλοδαρμό, πήγαινε κάποια πρωινά με άλλους πέντε, πρωί που κοιμούνται οι «άλλοι».
Υπάρχει ένα μίσος ζωώδες, νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν, όποτε γουστάρουν, δεν είναι ανθρώπινο αυτό, πρέπει να μπουν κάποια όρια. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν είναι μία κεντρική ομάδα. Είναι διάσπαρτες ομάδες που ένα περιβάλλον τούς επιτρέπει να κάνουν τα πάντα. Το περιβάλλον της ανομίας τους κάνει να πιστεύουν ότι θα κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να κινδυνεύουν. Δεν φοβούνται τίποτα. Ξέρουν πως ό,τι κι αν κάνουν, δεν θα πάθουν τίποτα… Δεν γίνεται να έρχεται κάποιος να χτυπάει κάποιον άλλον, ζώα είμαστε; Αν αυτό περιοριστεί, όταν ξέρει κάποιος ότι δεν μπορεί να το κάνει, τότε πάμε σε κάτι άλλο, πάμε σε μια συζήτηση ιδεών.
Δεν ξέρω αν θα κάνει δουλειά, δεν πιστεύω ότι θα είναι χειρότερα από πριν. Και μόνο η ιδεολογική μάχη που γίνεται αυτή τη στιγμή –και μόνο που έχει τεθεί στον δημόσιο διάλογο αυτό το ζήτημα– έχει δώσει τη δυνατότητα να σκεφτούν κάποιοι ότι αν τελικά δεν προχωρήσει θα είναι λάθος, καθώς έχουμε δει πόσα περιστατικά γίνονται, έχουν δει το ξύλο που πέφτει. Πρακτικά σαν σχέδιο δεν είναι το ιδανικό, δεν είναι αντικειμενικά ευχάριστο να μπαίνεις στη σχολή σου και να βλέπεις αστυνομικούς, αλλά ειδικά σε κάποιες σχολές που είναι… άστα να’ πάνε, προτιμώ να βλέπω τους φύλακες με τις ευχάριστες στολές που είναι και νεαρής ηλικίας, που δεν είναι ματατζήδες, ναι, προτιμώ να βλέπω αυτούς από το να βλέπω τους «μουτζαχεντίν» και να ακούω κάθε εβδομάδα ότι κάποιος έφαγε ξύλο. Κι αυτό είναι το ακραίο παράδειγμα, το ξύλο. Κοίτα όμως, μία φορά ένας να φάει ξύλο και γίνει δημοσίως, όλοι ξέρουν ότι αν πουν ή αν σκεφτούν όπως αυτός που έφαγε το ξύλο, τότε θα φάνε κι αυτοί ξύλο. Είναι ζήτημα ελευθερίας του λόγου… Είναι κάτι σαν χούντα.
Άλλο ένα καλό μέτρο είναι η ηλεκτρονική ψηφοφορία. Για τα πάντα, για τις γενικές συνελεύσεις. Που σημαίνει ότι ψηφίζουν όλοι, συμμετέχουν όλοι, δεν πέφτει ξύλο, μπορείς να πεις την άποψή σου. Ναι, δεν είναι ευχάριστο, είναι καλύτερο να είμαστε σε ένα αμφιθέατρο σε ωραίο κλίμα, να λέμε τις απόψεις μας, αλλά πρακτικά αν γίνει αυτό, θα φας ξύλο… Άρα, η πιο πρακτική λύση είναι να ψηφίζεις ηλεκτρονικά. Στο Πολυτεχνείο, πριν από δύο χρόνια, όταν είχαν πάει δικοί μας να κατεβάσουν συνέλευση και είχαν βάλει ηλεκτρονική ψηφοφορία, τους πέταξαν κανονικά έξω με τις κλωτσιές κι έγραψαν στον τοίχο: «Φυτά, θα πεθάνετε!».
Φτάνω στο σημείο να λαμβάνω ακραίες προφυλάξεις. Πάω στο πανεπιστήμιο με ένα δερμάτινο μπουφάν που έχει εσωτερική επένδυση, προστασία, κι αν κάποιος έρθει να με μαχαιρώσει δεν θα τα καταφέρει… Στα βραδινά μαθήματα δεν πάω, τη μηχανή την παρκάρω απ’ έξω γιατί θα μου την κάψουν και δεν θα μπει κανείς να τους πιάσει. Αυτά ζει ένας φοιτητής που μιλάει λίγο παραπάνω για τα προβλήματα, ένας μέσος φοιτητής δεν έχει να αντιμετωπίσει αυτά, θα τα δει όμως. Εγώ τα βιώνω.
Και βέβαια, στην περίπτωση που δεχθείς επίθεση, πρέπει να κάνεις μόνος σου έρευνα, δεν θα σε βοηθήσει κανείς. Να έχεις βίντεο, να παρουσιάσεις στα ΜΜΕ και στα σόσιαλ μίντια το περιστατικό.
Πάντως τη βία προκαλεί μία μικρή ομάδα φοιτητών, που δρα ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα. Οι περισσότεροι φοιτητές θέλουν ένα κανονικό πανεπιστήμιο. Αυτοί που προκαλούν το πρόβλημα είναι περίπου το 2-3%. Ο λόγος που οι μπάχαλοι νιώθουν μια ηθική νομιμοποίηση να κάνουν όσα κάνουν, δεν είναι μόνο διότι είναι αυτοί που είναι, αλλά και διότι υπάρχει μια αντίληψη στην κοινή γνώμη, ότι τίποτα δεν αλλάζει…